Związki i sieci. Nowe protesty pracownicze w Polsce, 2004-2016

Celem projektu była analiza nowych rodzajów działań zbiorowych podejmowanych przez pracowników i pracownice w Polsce. Masowa prywatyzacja głęboko zmieniła samoorganizację pracowniczą. Związki zawodowe zostały zmarginalizowane, a niektóre z ich funkcji przejęli inni aktorzy społeczni. Być może na naszych oczach zachodzi zmiana z modelu neokorporacyjnego (gdzie to centrale związkowe organizują pracowników) do modelu związków społecznych (gdzie związki są jednym z elementów szerokich sojuszy na rzecz sprawiedliwości społecznej).

Hipoteza brzmiała następująco: w odpowiedzi na niekorzystną strukturę możliwości politycznych, protesty pracownicze będą w coraz większym stopniu odpowiadać modelowi związków społecznych. Oznaczałoby to odejście od dominacji central związkowych w organizowaniu protestów na rzecz rzeszy różnych aktorów, od strajku jako podstawowego repertuaru protestu na rzecz demonstracji oraz włączenie konfliktów pracowniczych w szersze konflikty polityczne.

Dane w projekcie zebrałem metodą protest event analysis. Doniesienie o protestach zbierałem z prasy oraz archiwów PAP, a następnie kodowałem, by stworzyć bazę wszystkich wydarzeń w badanym okresie.

Analiza danych na temat protestów pracowniczych z lat 2004-2016 nie potwierdziła hipotezy. Badanie próby uzwiązkowienia organizacji pozarządowych ujawniły również problemy, jakie wiążą się z próbami przeformułowywania problemów pracowniczych na język związków społecznych. Naszym przypadkiem był termin „prekariat”, który – paradoksalnie – ograniczył skuteczność działań mobilizacyjnych organizacji związkowej.

Publikacje


Projekt został sfinansowany przez Narodowe Centrum Nauki w konkursie SONATA. Numer decyzji: 2015/17/D/HS6/02710. Przygody związane z realizacją pierwszego indywidualnego grantu badawczego opisałem na blogu.

Opublikowano
Umieszczono w kategoriach: Badania